Ovakva nakazna piskaranja, cija pravosnaznost izvire iz “autoriteta” neka
nebulozne i amorfne “medjunarodne zajednice”, deo su “agitpropa” Novog
svetskog poretka i njenih Djilasa, na temu “2001”. Ovo je deo nove “politicke
podobnosti” u kojoj su svi ljudi prihvatljivi samo kao brojke, lisene
kojekakvih “konstrukcija” rase, nacije, tradicije itd., koje se proglasavaju
“nepsotojecem”, “zamisljenim”, “vestackim”, itd.
Razume se, Novi svetski poredak nije “konstrukcija” nego neka
prirodno-logicka pojava evolucionog progresa covecanstva, zasnovana na
“stvarnim”, mozda i “prirodnim” osnovama bioloskog bitisanja, lisenih
“fiktivnih” i “laznih” pojmova tradicije ili kulture.
Clanak pocinje sa zakljuckom da je srpsko drustvo netipicno (atipicno?) u
poredjenju sa drugim postkomunistikim drustvima. “Osnovne razloge za to, po
mom misljenju”, kaze Boskovic, “treba traziti u nekritickoj percepciji
pojmova koji definistu (kako simbolicki, tako i stvarno) i utemeljuju
(simbolicki) srpsku naciju i identitet, odredjujuci i zbivanja na srpskoj
politickoj sceni.” //Iz te naucne zavrzlame moze se samo zakljuciti da druge
postkomunisticke zemlje nemaju te probleme jer nemaju problem identiteta;
drugim recima znaju ko su i sta su, dok Srbi jos “tragaju” za tim da li su
Srbi samo Srbijanci, ili mozda Srbijanci i Crnogorci, mozda ova dva “oka u
jednoj glavi” plus bosanski Srbi, mozda dodati “hrvatskih” Srba, neke
Makedonce, itd. ili su mozda samo neki Jugosloveni. Ocigledno je da su Srbi
pre kobnog ujedinjenja sa nasim bratskim narodina znali ko su i sta su i da
ovaj problem nije urodjen u srpsku potsvest vec da je jedna nakazna
“konstrukcija” koja izaziva zbunjenost tolikih generacija rodjenih od 1918.//
Boskovic onda pise da je pojam etnickog identiteta ... “u stvari
konstrukcija, i kao takav potpuno vestacki i arbitraran. On se konstruise
nasuprot i u odnosu na neke druge (zamisljene) etnicke identitete, kao
njihova suprotnost i kao simbolicko odredjenje jedne zajednice u odnosu na
druge”. //Drugim recima, Kurdi nisu neki narod, nego su produkt bujne maste,
jedna “vestacka i arbitrarna konstrukcija” nasuprot neke zamisljene turske
“konstrukcije” koja ih “aribtrarno i vestacki” unistava kao “zamisljenu
konstrukciju”. To je, ustvari, ona te ista “fiktivna” turska konstrukcija
koja je svojedobno radila nesto sto se nekada “fikitvno” smatralo genocidom
jedne druge “fiktivne konstrukcije” zvane Jermeni.//
“Etnicki identitet konstituise ono sto se podrazumeva pod ‘srpskom nacijom’,
a sto se temlji na visevekovnoj tradiciji”, pise Boskovic.”Ovo ne uzima u
obzir odredjene istorijske i antropoloske cinjenice, kao na primer to da
nacije i nacionalne drzave na Balkanu nastaju tek od XIX veka (u slucajvima
Albanaca i Makedonaca, tek od pocetak XX veka). Svaki govor o srpskoj (ili
grckoj, bugarskoj, hrvatskoj, svejedno) naciji (ili nacionalnoj drzavi) pre
XIX veka je potpuno besmislen.” //Po ovoj logici, znaci, da je stvaranje
bosanske drzave i “Bosnjaka” kao “nacije” najbesmislenija od svih, ali njih
gospodin Boskovic izostavlja, kao sto izostavlja i druge “konstrukcije” koje
su stvarane kao "besmislene" nacionalne drzave u XIX i XX veku, recimo
Italiju, Nemacku, Cehoslovacku, Norvesku, ili, da se ne zaboravi –
Jugoslaviju (!)//
Na osnovu ovoga (?), on konstatuje da ovakvi “stavovi uzrokuju veliki stepen
nerazumevanja izmedju predstavnika ‘medjunarodne zajednice’ i ovlascenih
zastupnika srpskog naroda... koncept etnickog identiteta, sa kojima se u
Srbiji operise kao sa necim ‘stvarnim’ danas se u svetu posmatra kao
konstrukcija.”//Opet!// “Ono sto se utemeljuje u Srbiji kao proizvod ‘krvi i
tla’, u svetu se posmatra kao proizvod cinjenice da ljudi zive na odredjenom
podrucju i postuju zakone i norme ponasanja odredjene zajednice. Na primer,
danas se u antropologiji na pojam "nacije" gleda kao na pojam "rase". //Po
tome, znaci, nacionalnost je “rasnost” a nacionalizam “rasizam”!//
//Medjutim ta “medjunarodna zajednica” u Websterovom recniku definice rec
“nacija” ovako: (1) stabilno, istorijski razvijeno drustvo ljudi sa
teritorijom, ekonomskim zivotom, distinktnom kulturom (to jest nacinom
zivota), i zajednickim jezikom (2) ljudi ili narod na teritoriji sjedinjenoj
pod jednom vladom; drzava (3) narod ili pleme. Po tom istom recniku
“medjunarodne zajendice” rec “rasa” nema veze sa nacijom jer nije vezana za
drzavnost, vlast ili kulturu. Kad smo vec kod nacije, treba definisati is rec
“nacionalnost”: (1) nacionalni kvalitet ili karakteristika (2) status
pripadnosti jednoj naciji po rodjenju ili primljenog (3) stanje ili
cinjenicno postojanje kao nacija. 4. nacionalna grupa (doseljenika).// Ali,
po Boskovicu, nacionalne karakteristike i kvalitete su “nesto sa cime se
operise u teoriji, ali to nije nesto utemeljeno u stvarnosti” (!)
Onda se prelazi na temelje nacionalnosti, to jest bastine ili kako on kaze
tradicjie. Za njega tradicija “je jos jedna konstrukcija” //mozda bi bilo
bolje definisati sta nije// “ ... Ovaj pojam se koristi da bi se razlicite
etnicke grupe na osnovu ‘tradicije’ razlikovale od drugih, srodnih etnickih
grupa, sa kojima su vekovima zivele u miru i slozi. (Na primer, svakom dobrom
etnologu, ili makar pazljivom posmatracu sa strane, jasno je da su Srbi iz
Hrvatske po semu - osim religije - daleko slicniji Hrvatima, nego Srbima iz
Srbije).” A posebno su “problematicne konstrukcije koje kombinuju tradiciju i
(nacionalnu) istoriju” //To znaci da je za Boskovica jedna “konstrukcija” kao
sto su Jevreji izrazito promblematicna pojava, jer su sinteza rase, nacije i,
osobito, tradicije. Po jevrejskom zakonu, samo deca rodjena od majke Jevrejke
su “pravi” Jevreji, bez obzira bili oni vernici ili ne. Medjutim, medju njima
ima i rasno razlicitih Jevreja iz Etiopije (Crnci), sefardickih Jevreja
(Semiti) i Jevreja Askenaza (evropskih Jevreja). Svi ti Jevreji imaju
zajednicko samo u veri, ali su po svemu drugome blizi Arapima (Semitima) nego
Askenazima, ili Afrikancima. O tome da su Srbi i Hrvati vekovima ziveli u
slozi ovde nema mesta za komentar.//
“Zanimljivo je da se pojam ‘tradicionalne kulture’ upotrebljava da bi se
‘nasa’ kultura prikazala kao samostalna i razlicita od svih drugih. Problem
je ... u tome sto je ... vrlo tesko govoriti o ‘tradicionalnoj’ srpskoj (ili
bilo kojoj balkanskoj) kulturi bez uzimanja u obzir tradicija Otomanskog
carstva. Sam srpski jezik sa svim turcizmima najbolji je pokazatelj potpune
besmislenosti pokusaja nacionalnih cistunaca” pise Boskovic. //Po njemu,
onda, svaka mala primesa druge kulture negira nacionalni karakter, jer vise
nije “cista”. Znaci, obzirom da je u srpskoj kulturi ostalo dosta toga iz
Otomanskog carstva, srpska kultura se ne moze razlikovati od turske i, kao
takva ne postoji! Po tome, ni japanska tradicija ne postoji jer u sebi sadrzi
kinesko pismo.//
“Ovo je povezano i sa shvatanjem vaznosti sopstvene tradicije i kulture, sto
je opet u neskladu sa nacinom razmisljanja ljudi izvan prostora jugoistocne
Evrope. Naime, danas su za kulturne procese u svetu mnogo znacajnija kretanja
svetskog kapitala i ponasanje multinacionalnih kompanija, nego bilo kakvi
procesi unutar samih kultura” dodaje Boskovic. //Medjutim, njemu kao
antropologu treba da bude poznato da je Japan odlican primer zemlje koja je u
stanju da neguje svoje tradicionalne “konstrukcije” paralelno sa uspesnim
kretanjem kapitala (i da je dokaz da uspesna i moderna ekonomija ne mora da
se razvija na stetu, odbacivanjem unistavanjem, otudjivanjem sopstevnih
kulturnih bastina, kao sto je to misljenje nekih “naprednih” i “medjunardno
orijentisanih” individua ala Boskovic).//
Boskovic onda prelazi sa etnickih konstrukcija na kritiku opozicionih
“konstrukcija” u Srbiji, koje veze nemaju sa etnickim temama o kojima do sada
pise. “S druge strane”, //koje?//, “mozda bi se moglo govoriti i o
specificnoj nezrelosti srpske opozicije, koja je zarobljena senkom sadasnjeg
predsednika SRJ. Ne samo da je sadasnji predsednik SRJ jos uvek superioran u
odnosu na svoje opozicione takmace, vec se kod njih radi i o zanimljivoj
adolescentnoj fiksaciji ocem i autoritetom. Naime, opozicija koja u Srbiji
voli da se naziva ‘demokratskom’, toliko je fascinirana g. Milosevicem, da je
mrznja koju prema njemu osecaju u stvari njihov jedini program”, konstatujuci
da njegovim “nestankom sa politicke scene, srpska opozicija bi se urusila
sama od sebe” (!)
Posto je posao malom stranputicom u politicke vode, onda uzima jos jedan
zaobilazni put u psihijatriju nacionalizma. “... nacionalizam, koji je vec
desetak godina apsolutna dominanta ovdasnje politicke scene, bazira svoju
mrznju prema Drugima i strah od Drugih na osecaju nesigurnosti”, dodajuci
svoju “dijagozu” da ne postoji pojam “dobrog” ili “demokratskog” nacionalizma
jer “nacionalizam je oblik rasizma”, iako se to ne slaze sa zvanicnom
definicijom pojma “nacionalizam”, koji Webster definise ovako: (1)
privrzenost svojoj naciji; patriotizam; moze da bude kvalifikovan kao
“uskogrundan”, sovinizam (2) doktrina da su nacionalni interes, sigurnost,
itd. vazniji od svetskih konsideracija (3) zelja za ili postakanje na
nacionalnu nezavisnost. //Znaci Severni Irci su “rasisti” jer nece da budu u
istoj drzavi sa ostalim Ircima?//
“Jednostavno receno, kako se koncept kojim se opravdava uzdizanje ‘svoje’
etnicke pripadnosti u odnosu na sve druge, moze pomiriti sa jednakim pravima
za sve”? pita Boskovic, kao da pravosudna jednakost drzavljana jedne
nacionalne drzave (recimo, Poljske) zavisi cisto od etnicke pripadnosti, jer
“to bi onda ukljucilo i pripadnike drugih etnickih grupa, vera, ili rasa, sto
bi ucinilo pojam ‘nacije’ potpuno izlisnim” pise Boskovic. //Drugim recima,
nacionlna drzava ne samo da je po njegovoj definiciji rasisticka, nego u njoj
ne moze do postoje nacionalne manjine ili verska raznolikost ako treba da
postoji nacija.//
Sad se Boskovic opet vraca politici pa dodaje: “mora se imati u vidu ... da
je medjunarodna zajednica i dalje zainteresovana za sredjivanje prilika i
normalizaciju stanja u Srbiji. Ovo ne zbog toga sto je Srbija posebno
znacajan medjunarodni faktor, vec jednostavno zbog toga sto ona poseduje
izuzetan destruktivan potencijal po sve svoje susede, a time i po stabilnost
u celom regionu” //po onoj Titovoj “slaba Srbija jaka Jugoslavija” ili, u
ovom slucaju, jaki Balkan. Znao sam da ce kad-tad da padne bomba da su Srbi
krivi samo zato sto su zivi i sto nece da se odreknu svojih nacionalnih
interesa u korist onih nacionalnih “pravih” konstrukcija koje se mnoze kao
pecurke iza svakog panja preko Drine.
“Sve dok do toga ne dodje”, zavrsava Boskovic, “problemi sa identitetom i
problemi oko definisanja i konstruisanja istog, i dalje ce ostati dominatni
na srpskoj politickoj sceni.” //Da, brate, problemi ce ostati dok se Srbi
dobrovoljno ne raspuste, dok se Srbi ih Hrvatske ne vrate u Hrvatsku da bi
postali Hrvati, jer deli ih “samo” vera, a bosanski Srbi u Bosnu da postanu
“Bosnjaci” jer i njih deli “samo” vera. Do tada ce vec nestati i Jevreji kao
nacija jer to, po definiciji ovog gospodina, nikada nisu ni bili.//
Mladen Kosta Vranjican