Santa Maria della salute

            



Oprosti, majko sveta, oprosti,
  sto nasih gora pozalih bor,
na kom se, ustuk svakoj zlosti,
  blazenoj tebi podize dvor;
prezri, nebesnice, vrelo milosti,
  sto ti zemaljski sagresi stvor:
Kajan ti ljubim preciste skute,
Santa Maria della Salute.

Zar nije lepse nosit' lepotu,
  svodova tvojih postati stub,
nego grejuci svetsku lepotu
  u pep'o spalit' srce i lub;
tonut' o brodu, trunut' u plotu,
  djavolu jelu a vragu dub?
Zar nije lepse vekovat' u te,
Santa Maria della Salute?

Oprosti, majko, mnogo sam strad'o,
  mnoge sam grehe pokaj'o ja;
sve sto je srce snivalo mlado,
  sve je to jave slomio ma',
za cim sam cezn'o, cemu se nad'o,
  sve je to davno pep'o i pra',
na ugod zivu pakosti zute,
Santa Maria della Salute.

Trovala me je podmuklo, gnjilo,
  al' ipak necu nikoga klet';
stagod je muke na meni bilo,
  da nikog za to ne krivi svet:
Jer, sto je dusi lomilo krilo,
  te joj u jeku dusilo let,
sve je to s ove glave sa lude,
Santa Maria della Salute!

Tad moja vila preda me granu,
  lepse je ovaj ne vide vid;
iz crnog mraka divna mi svanu,
  k'o pesma slavlja u zorin svit,
svaku mi mahom zaleci ranu,
  al' tezoj rani nastade brid:
Sta cu od milja, od muke ljute,
Santa Maria della Salute?

Ona me glednu. U dusu svesnu
  nikad jos takav ne sinu gled;
tim bi, sto iz tog pogleda kresnu,
  svih vasiona stopila led,
sve mi to nudi za cim god ceznu',
  jade pa slade, cemer pa med,
svu svoju dusu, sve svoje zude,
-svu vecnost za te, divni trenute!-
Santa Maria della Salute.

Zar meni jadnom sva ta divota?
  Zar meni blago toliko sve?
Zar meni starom, na dnu zivota,
  ta zlatna vocka sto sad tek zre?
Oh, slatka vocko, tantalskog roda,
  sto nisi meni sazrela pre?
Oprosti meni gresne zalute,
Santa Maria della Salute.

Dve u meni pobise sile,
  mozak i srce, pamet i slast.
Dugo su bojak strahovit bile,
  k'o besni oluj i stari hrast:
Napokon sile sustase mile,
  vijugav mozak odrza vlast,
razlog i zapon pameti hude,
Santa Maria della Salute.

Pamet me stegnu, ja srce stisnu',
  utekoh mudro od srece, lud,
utekoh od nje - a ona svisnu.
  Pomrca sunce, vecita stud,
gasnuse zvevde, raj u plac briznu,
  smak sveta nasta i strasni sud. -
O, svetski slome, o strasni sude,
Santa Maria della Salute!

U srcu slomljen, zbunjen u glavi,
  spomen je njezim sveti mi hram.
Tad mi se ona od onud javi,
  k'o da se Bog mi pojavi sam:
U dusi bola led mi se kravi,
  kroz nju sad vidim, od nje sve znam,
za sto se mudracki mozgovi mute,
Santa Maria della Salute.

Dodje mi u snu. Ne kad je zove
  silnih mi zelja navreli roj,
ona mi dodje kad njojzi gove,
  tajne su sile sluskinje njoj.
Navek su sa njom pojave nove,
  zemnih milina nebeski kroj.
Tako mi do nje prostire pute,
Santa Maria della Salute.

U nas je sve k'o u muza i zene,
  samo sto nije briga i rad,
sve su miline, al' nezezene,
  strast nam se blazi u rajski hlad;
starija ona sad je od mene,
tamo cu biti dosta joj mlad,
gde svih vremena razlike cute,
Santa Maria della Salute.

A nasa deca pesme su moje,
  tih sastanaka veciti trag;
to se ne pise, to se ne poje,
  samo sto dusom probije zrak.
To razumemo samo nas dvoje,
  to je i raju prinovak drag,
to tek u zanosu proroci slute,
Santa Maria della Salute.

A kad mi dodje da prsne glava
  o mog zivota hridovit kraj,
najlepsi san mi postace java,
  moj ropac njeno: "Evo me, naj!"
Iz nistavila u slavu slava,
  iz beznjenice u raj, u raj!

  U raj, u raj, u njezin zagrljaj!
Sve ce se zelje tu da probude,
dusine zice sve da progude,
zadivicemo svetske kolute,
zvezdama cemo pomerit' pute,
suncima zasut' seljanske stude,
da u sve kute zore zarude,
da od miline dusi polude,
Santa Maria della Salute.