Broj 165

Seselj pod slemom

Popularnost lidera "srpskih radikala" medju oficirima VJ

Ako poredjenje nije neumesno i ako ne predstavlja svetogrdje, onda bismo rekli da su putevi Armije kao institucije (i pojedinaca mahom visokih cinova) i putevi Vojislava Seselja zamrseni i cudni kao sto su cudni i putevi Gospodnji. Seseljevi "rani radovi" (spisateljski) nisu izazvali skoro nikakvu pozornost vojnog establismenta iako su, sto direktno sto indirektno, tangirali i koncepciju odbrane i njenog Tvorca kojeg su generali reinkarnirali parolom: I posle Njega - On!

I vodja i vojskovodja

U martu te, 1990. godine Seselj je u Domu inzenjera i tehnicara u Beogradu demonstrirao javno uklanjanje slike Josipa Broza sa onog obligatno najistaknutijeg mesta na zidu. Vojna stampa sasula je citav rafal gorcine i zala na aktera ovog "skaradnog postupka", ali to je vec bila manevarska municija. Tacno godinu docnije, nekada mocni general Milan Daljevic bio je prisiljen da, zajedno sa svojim ispisnicima, bukvalno brani mrtvog Marsala od najezde "opskurnog cetnickog vojvode" i njegovih jurisnika, koji ne samo da su bili naumili "glogovim kocem" da probodu "mesinu", nego i da dignu u vazduh "Kucu cveca" Odatle, u medjusobnim odnosima Armije i Seselja, sledi kopernikanski obrt.

U krvavu ratnu uvertiru u istocnoj Slavoniji, prvenstveno u masakr u Borovu Selu, do guse su bili umesani Seseljevi cetnici, sto je i te kako bilo poznato ne samo organima vojne bezbednosti, nego i obicnim soldatima, ali tu niko nista nije "ni cuo, ni video" U leto, a narocito u jesen 1991. godine, logisticke baze Armije, tada jos uvek "oruzane sile svih nasih naroda i narodnosti" - odevaju, obuvaju, snabdevaju dzebanom i provijantom Seseljeve "dobrovoljacke odrede", posle cega ih prevoze na front. U oktobru te iste godine vidimo Vojislava Seselja na prvoj borbenoj liniji, negde ispred osakacenog Vukovara, u maskirnoj ratnoj uniformi, sa slemom natakarenim na glavu i s "kalasnjikovim" u ruci, a u drustvu vojnih komandira i komandanata. Ne bez razloga je tada urlao jednako na frontu i po redakcijama rezimske stampe: "Ja nisam vodja, ja sam vojskovodja!"

Sledece ratne godine (kao i narednih) on krstari bosansko-hercegovackim ratistem: cas je u okolini Trebinja na smotri nekih paravojnih i regularnih formacija, cas u Semberiji, a ima ga i na "zapadnom srpskom frontu", pri cemu te, za nase prilike velike razdaljine savladjuje i vojnim helikopterom, koji mu se bez teskoca odobrava u Komandi RV i PVO. "Patriotski opredeljeni generali" u sada vec "novoj" Armiji, u Vojsci Jugoslavije vise i ne skrivaju simpatije prema Seselju.

Nov obrt u recenim odnosima usledio je zestokim Seseljevim obrusavanjem na predjasnjeg nacelnika Generalstaba Vojske Jugoslavije Zivotu Panica. Ali, taj cin lidera "srpskih radikala" moguce je razumeti tek ako se osmotri kroz optiku odnosa Milosevic-Seselj, gde je ovaj potonji u funkciji pesnice onog prvog (kao, uostalom, sve vreme pre i posle toga cina), pesnice kojom je trebalo nokautirati vec potrosenog generala, umesto kojeg ce biti ustolicen "vitez od Mostara", Momcilo Perisic.

Magicna privlacnost

Od tada pa sve do ovih dana odnosi izmedju Seselja i Vojske teku nekim mirnim tokovima. Prema procenama boljih poznavalaca prilika profesionalni kadar u Vojsci Jugoslavije u ovom je casu po politickim uverenjima raspolucen izmedju vladajuce stranke u Srbiji i "srpskih radikala", tako da na toj trpezi za ostale stranke ostaju samo mrvice. Odakle tako magicna Seseljeva privlacnost, posebice, koliko nam je poznato, medju mladjim oficirima? Trag mogucih odgovora vodi nas u nekoliko pravaca. Najpre, od Slovenije pa do Bosne, komandni kadar prate sve sami porazi na bojnom polju. Taj gubitnicki kompleks i frustracije oficira bivaju narocito iskazani posle operacija Hrvatske vojske Bljesak i Oluja, posle cega je ozbiljno poljuljan mit o "srpskom vojnickom geniju" Za pretpostaviti je da je to jedan od izvora gotovo bi se moglo reci patoloske mrznje jednog broja ovdasnjih oficira ne samo prema pripadnicima hrvatske vojske nego prema Hrvatima uopste (na sta ukazuju neki indikatori), a koja je mrznja kompatibilna sa Seseljevom mrznjom (takodje izrazito prema Hrvatima) i sa njegovom rasistickom teorijom uopste, gde "usavrsena tehnologija" eliminisanja zrtava "zardjalom kasikom" bas i ne mora obavezno da figurira kao inspirativna budalastina cetnickog vojvode.

U najtesnjoj vezi s tim jeste ceznja ovdasnjih vojnih profesionalaca za osvetom i revansizmom, koju opasnu opsenu malo ko tako uspesno moze da raspaljuje i pothranjuje kao Vojislav Seselj, i to na onoj poznatoj "demarkacionoj" liniji Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica. Prvaci ove generacije komandira i komandanata neretko se (da li nepaznjom?) odaju da oni zapravo nisu ni sposobni za katarzu, bez koje su tvrdnje o tome kako je Vojska Jugoslavije preobrazena u neki nov kvalitet, prazne price. Rigidna Seseljeva ruka takodje konvenira konzervativnoj svesti staresina medju kojima su mnogi uvereni da im bas takva ruka moze sto vratiti, sto podariti cast i ugled profesije. Sredisnjicu te ideje "okupirali" su zelja i htenje da se oficiri optuzeni za ratne zlocine ni po koju cenu ne izrucuju Haskom tribunalu.

Dakle, moglo bi nam se desiti da uz Slobodana Milosevica, kao predsednika savezne drzave, u Vrhovni savet odbrane zasedne i dr Vojislav Seselj kao predsednik Srbije. Treci clan je ionako u epizodnoj ulozi. Kakva bi tek to Vrhovna komanda bila! Blago nasoj Vojsci, i nama s njom i s njima!

Stipe Sikavica

Posaljite nam vas komentar