Reci da su radnici zivi ljudi zvuci banalno, dabome, samo u normalnim okolnostima, ali ne i usred svakojakog mrtvarenja – na ratistima i u pozadini, u ratovima i posle njih (a pocinju i novi ratovi).
Kao sto smo se svih proteklih godina suprotstavljali ideologiji smrtoljublja i unistavanju »suvisnih ljudi«, tako i danas ne pristajemo da ne vidimo zive ljude od napadnih propagandnih figura koje su radnike zaklanjale, nekada, ikonom istorijske misije i vladajuce klase a, odskora, prikazama aveti proslosti ili strasila razarajuce buducnosti.
Nastojacemo, i ubuduce, da sto realnije vidimo i cujemo zive ljude, ne samo radnike.